حضرت دوست / عباس رحیمی

حضرت دوست اگر خود دل دیوانه نداشت
در دل این همه مجنون خودش خانه نداشت

جلوه ی ذات اگر در پس ایهام نبود
حافظ این همه آرایه ی رندانه نداشت

به تن و خوشه ی هر تاک اگر خیره نبود
می به هر جرعه خود حالت مستانه نداشت

چشمه ی نور اگر بر سر هربیشه نبود
این همه میل به نوشیدن آن دانه نداشت

سایه ی ابر اگربر سر گلزار نبود
بلبل مست چنین جلوه ی مستانه نداشت

آتش عشق بیفروخت که بی شعله آن
قصه عشق چنین جانب پروانه نداشت

در ته قعر گسل های دلم زلزله شد
بم ارگش قرن ها این همه ویرانه نداشت