فصل وصل / قیصر امین‌پور

فصل، فصل خیش و فصل گندم است
عاشقان این فصل ، فصل چندم است؟

فصل گندم، فصل جو، فصل درو
فصل بی خویشی است، فصل خویش نو

چارفصل سال را رسم این نبود
هیچ فصلی اینچنین خونین نبود

فصل کشت و موسم برزیگری است
عاشقان این فصل، فصل دیگری است

فصل دیگرگونه، دیگرگونه فصل
فصل پایان جدایی، فصل وصل

فصل سکر وحشی بوی قصیل
شیهه‌ی خونین اسبان اصیل

فصل داس خسته و خورجین سرخ
فصل تیغ لخت، فصل زین سرخ

فصل گندم، فصل بار و برکت است
عاشقان این فصل ، فصل حرکت است

طرح کمرنگی است در یادم هنوز
من به یاد دشت آبادم هنوز

خوب یادم هست من از دیر باز
باز جان می گیرد آن تصویر، باز

گرگ و میش صبح پیش از هر طلوع
قامت مرد دروگر در رکوع

خوشه ها را با نگاهش می شمرد
داس را در دست گرمش می‌فشرد

قطره قطره خستگی را می چشید
دست بر پیشانی دل می کشید

بافه ها را چون که در بر می گرفت
خستگی ها از تنش پر می گرفت

گاه دستی روی شبنم می گذاشت
روی زخم پینه مرهم می گذاشت

دشت دامانی پر از بابونه داشت
پینه ی هر دست بوی پونه داشت

تو همان مردی ، همان مرد قدیم
با تو میراثی است از درد قدیم

در تو خون خوشه ها جوشیده است
خوشه ها خون تو را نوشیده است

دستهایت بوی گندم می دهد
بوی یک خرمن تظلم می دهد

دارد آن فصل کسالت می رود
باز امید اصالت می رود

تازه کن آن روزهای خوب را
روزهای خیش و خرمنکوب را

چند فصلی کشت بذر عشق کن
هر چه قربانی است نذر عشق کن

سرخ کن یأس سفید یاس را
پاک کن گرد و غبار داس را

خوشه ی گندم پس از دی می رسد
داس تو افسوس ، پس کی می رسد؟

بار می بندیم سوی روستا
می رسد از دور بوی روستا

سرودی برای مادران / حسین پناهی

پشت دیوار لحظه ها همیشه کسی می نالد
چه کسی او؟
زنی است در دوردست های دور
زنی شبیه مادرم
زنی با لباس سیاه
که بر رویشان
شکوفه های
سفید کوچک نشسته است
رفتم و وارت دیدم چل ورات
چل وار کهنت وبردس بهارت
پشت دیوار لحظه ها همیشه کسی می نالد
و این بار زنی بهیاد سالهای دور
سالهی گمم
سالهایی که در کدورت گذشت
پیر و فراموش گشته اند
می نالد کودکی اش را
دیروز را
دیروز در غبار را
او کوچک بود و شاد
با پیراهنی به رنگ گلهای وحشی
سبز و سرخ
و همراه او مادرش
زنی با لباس های سیاه که بر رویشان شکوفه های سفید کوچک نشسته
بود
زیر همین بلوط پیر
باد زورش به پر عقاب نمی رسید
یاد می آورد افسانه های
مادرش را
مادر
این همه درخت از کجا آمده اند ؟
هر درخت این کوهسار
حکایتی است دخترم
پس راست می گفت مادرم
زنان تاوه در جنگل می میرند
در لحظه های کوه
و سالهای بعد
دختران تاوه با لباس های سیاه که بر رویشان شکوفه های سفید نشسته
است آنها را در آوازهاشان می خوانند
هر دختری مادرش را
رفتم و وارت دیدم چل وارت
چل وار کهنت وبردس نهارت
خرابی اجاق ها را دیدم در خرابی خانه ها
و دیدم سنگ های دست چین تو را
در خرابی کهنه تری
پشت دیوار لحظه ها همیشه کسی می نالد
و این بار دختری به یاد مادرش

خواب کودکی / قیصر امین پور

در خوابهای کودکی ام
هر شب طنین سو قطاری
از ایستگاه می گذرد
دنباله ی قطار
انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد
انگار
بیش از هزار پنجره دارد
و در تمام پنجره هایش
تنها تویی که دست تکان می دهی
آنگاه
در چارچوب پنجره ها
شب شعله می کشد
با دود گیسوان تو در باد
در امتداد راه مه آلود
در دود
دود
دود …

گم گشته ام / حسین پناهی

در انتهای هر سفر

در آیینه
دار و ندار خویش را مرور می کنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش پای خسته ام

این سقف کوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در آخرین سفر
در آیینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام ‚ کجا
ندیده ای مرا ؟

حضرت دوست / عباس رحیمی

حضرت دوست اگر خود دل دیوانه نداشت
در دل این همه مجنون خودش خانه نداشت

جلوه ی ذات اگر در پس ایهام نبود
حافظ این همه آرایه ی رندانه نداشت

به تن و خوشه ی هر تاک اگر خیره نبود
می به هر جرعه خود حالت مستانه نداشت

چشمه ی نور اگر بر سر هربیشه نبود
این همه میل به نوشیدن آن دانه نداشت

سایه ی ابر اگربر سر گلزار نبود
بلبل مست چنین جلوه ی مستانه نداشت

آتش عشق بیفروخت که بی شعله آن
قصه عشق چنین جانب پروانه نداشت

در ته قعر گسل های دلم زلزله شد
بم ارگش قرن ها این همه ویرانه نداشت

خون‌بها / فاضل نظری

شراب تلخ بیاور که وقت شیدایی‌ست
که آنچه در سر من نیست بیم رسوایی‌ست

چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند
همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست

اگر خیال تماشاست در سرت بشتاب
که آبشارم و افتادنم تماشایی‌ست

شباهت تو و من هر چه بود ثابت کرد
که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست

کنون اگرچه کویرم، هنوز در سر من
صدای پَر زدن مرغ‌های دریایی‌ست

از کتاب: “کتاب” / فاضل نظری / انتشارات سوره مهر / چاپ اول: اردیبهشت ۹۵

زمین ادامه دستی است که به گندم می رسد / شهیار قنبری

زمین ادامه دستی است که به گندم می رسد
زمین ادامه یک عشق است که سرخ ترین پیراهن را بر تن دارد .
و من ادامه زیباترین ترانه های ترس خورده بابابزرگ به ترکه های ناظم و درد بلند جریمه
به وحشت سود و زیان تاجر زنگ حساب
به کوچه های خشک آب شاهی و یخ بر خر
سکوت ماندگار پدر
و فرفره های بی باد میرسم.
چه کسی آیا
سه ماه تعطیلی ده سالگی ام را از تخم مرغ فروش و تاجر بازار امتحان حساب بازپس میگیرد
جز من که از زمین تو می رویم.
زمین ادامه یک شعر است که عشق را ادامه شبنم می داند

و سرخ ترین شال را برای شانه های فقیرت می بافد در سرخ باد سرود و سپیده.
زمین ادامه یک ریشه است تا همیشه بیشه.
زمین ادامه یک سفره است که گرده نان را به گرده گرفته است.
صحرا به انفجار تر باران ایمان دارد.
چشم بادامی من
زمین ادامه یک گنبد ستاره است و دشمن ادامه شهرزاد هزار و یک شب خواب است
زمین اما …
به گندم میرسد
زمین… به سفره مردم میرسد.

بوی گندم / شهیار قنبری

بوی گندم مال من، هرچی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من، هرچی می‌کارم مال تو

اهل طاعونی این قبیله ی مشرقی‌ام
تویی این مسافر شیشه‌ای شهر فرنگ

پوستم از جنس شبه، پوست تو از مخمل سرخ
رختم از تاوله، تن‌پوش تو از پوست پلنگ

بوی گندم مال من، هرچی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من، هرچی می‌کارم مال تو

تو به فکر جنگل آهن و آسمون خراش
من به فکر یه اتاق اندازه تو واسه خواب

تن من خاک منه، ساقه گندم تن تو
تن ما تشنه‌ترین، تشنه یک قطره‌ی آب

بوی گندم مال من، هرچی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من، هرچی می‌کارم مال تو

شهر تو شهر فرنگ آدماش ترمه قبا
شهر من شهر دعا همه گنبداش طلا

تن تو مثل تبر، تن من ریشه سخت
طپش عکس یه قلب مونده اما رو درخت

بوی گندم مال من، هرچی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من، هرچی می‌کارم مال تو

نباید مرثیه‌گو باشم واسه خاک تنم
تو آخه مسافری خون رگ اینجا منم

تن من دوست نداره زخمی دست تو بشه
حالا با هرکی که هست، هرکی که نیست، داد می‌زنم

بوی گندم مال من، هرچی که دارم مال من
یه وجب خاک مال من، هرچی می‌کارم مال من.